VANDAG

 (Oor die Tweede Engelseoorlog)

Wat van die nag, o wagter op die wagplek?

 Wat van die nag, wat hom sterloos oor ons strek?

Nie deur die knal van bomme en kartetse;

Nie deur die suis van koeëls, die blits van sabels;

Nie deur die rook van huise, ru in vlam;

Nie deur die wilde war'lende rumoer

Van krygsgedrang en woeste oorlogswoede; ...

Nie deur die haat van vrind teen vrind as vyand;

Nie deur die wrok wat wanhoop wins sal gee;

Nie deur die onreg wat vir reg beken word;

Nie deur die mag waar rede voor verpand word;

Nie deur die skimp wat smart tot smaad verander;

Nie deur die druk van dwang en dwing'landy;

Nie deur die hardgesperde band van griewe;

Nie deur die skand' van skaars-betaalde skuld

Word volke en nasies opgebou tot sterkte

En lewenskrag en louter selfbestaan,

Of uitgedoof die glinsterglim wat gloei

Diep in die volk se siel, en wat sal vlam

Met voller glorie ná die worstelstryd.

Vermom deur haat, jaloersheid en verdriet,

Staan volk teen volk, geduldig lydend, vas

In al wat dierlik in die mensheid woel -

Elk mislik in homselwe as die nag

Met skemerstreling tot oorpeinsing lok

En elk sy dag oordink en in sy hart

Vergifnis vir sy eie val moet vra.

Leer dat die louter liefde vir jou land

Die groter liefde vir jou medemens

Nie uit- maar insluit; dat die paradys

Nie meer op die manier van Mohamed

Alleen bevolk word deur soldate-dood;

Leer dat die band wat volk aan volk moet heg,

Nie meer verbreek mag worde deur 'n hand

Wat nie almagtig is nie; dat die see,

Die lug hierbo, die aarde waar ons trap,

Vry vir elk mensekind moet wees en bly -

 Nie afgebaken soos 'n agterwerf

Vir een of ander wat die sterkste is.

Leer dit en lewe na jou leer, en ly

Totdat jou wêreld ook dieselfde les

Geleer het, en wat mens is, mensheid ken.

Uit Drie Wêrelddele (1923)